Легендарниот фудбалски тренер и поранешен селектор на репрезентациите на Хрватска и Босна и Херцеговина, Чиро Блажевиќ почина на 87-годишна возраст по долга борба со ракот. Болеста првпат му беше дијагностицирана во 2011 година, двапати ја победи, но третиот пат, за жал, не успеа. За два дена требаше да го прослави својот 88 роденден.
Мирослав Блажевиќ е роден на 10 февруари во Травник, Босна и Херцеговина.
Фудбалската кариера ја започна во 1954 година во травничкиот клуб „Братство“, а една година подоцна заминува во Динамо. Истата година се преселил во Локомотива, а потоа се преселил во Сараево каде играл до 1958 година. Следна станица била Риека, каде останал до 1961 година. Потоа играше за Сион. Бидејќи, според негово признание, бил просечен играч, по повредата се насочил кон тренерската работа, која ја започнал во нисколигашот Вевеј, од кој се пресели на клупата на Сион. Потоа раководеше со Лозана, а накратко и швајцарската репрезентација.
Во Хрватска се врати во 1979 година, преземајќи ја Риека, а во декември следната година стана тренер на Динамо. Тој го презеде тимот на 14. место, а на крајот од сезоната „Сините“ беа петти. Следната сезона следеше „експлозија на Динамо“, а сè кулминираше со незаборавната „сина пролет“ во 1982 година, кога Динамо предводен од Велимир Зајец, Златко Крањчар, Марко Млинариќ, Стјепан Девериќ… стигна до шампионската титула. Прва по 24 години чекање. Една година подоцна ги предводеше „сините“ до пехарот на победниците на куповите, последниот трофеј на Динамо во поранешна СФРЈ.
Во првиот мандат во Динамо, Блажевиќ остана до 1983 година, потоа се врати во 1986 година и остана до 1988 година, третпат ги водеше „Сините“ од 1992 до 1994 година, а последен пат во сезоната 2002/2003. кога се збогуваше со шампионската титула.
Блажевиќ е единствениот тренер кој со Динамо ја освоил шампионската титула и во поранешната држава и во ХНЛ, тој е единствениот тренер кој го освоил Купот и во ерата на СФРЈ и во независна Хрватска. Тој го водеше тимот на Максимир во дури четири различни мандати во три различни децении и освои три првенствени титули, два Купа и еден Суперкуп.
Во 1983 година од Динамо замина во Грасхопер со кој ја освои титулата шампион на Швајцарија, а во 1986 година ја презеде Приштина спасувајќи ја од испаѓање во втората лига. Потоа неуспешно се врати во Динамо, по што замина во француски Нант со кој раководеше од 1988 до 1991 година, а потоа шест месеци беше тренер на ПАОК.
По осамостојувањето на Хрватска, Чиро се вратил во хрватскиот фудбал и станал тренер и претседател на НК Хрватска (Динамо), со која го освоил првенството (1993) и Купот (1994). Во март ја презеде хрватската репрезентација која ја водеше до есента 2000 година.
Својот врв на клупата на „Ватрени“ го достигна во 1998 година во Франција, водејќи ја репрезентацијата до бронзата, додека две години претходно на ЕП во Англија, Хрватска беше елиминирана во четвртфиналето.
Репрезентацијата ја водеше вкупно 72 пати, при што оствари 33 победи, 24 нерешени и 15 порази.
По заминувањето од кормилото на Хрватска, Блажевиќ ја прифати поканата од Иран, преземајќи ја тамошната репрезентација. Откако Иран не успеа да се квалификува за Светското првенство во 2002 година (елиминиран во плеј-офот против Ирска), тој повторно се врати во Хрватска. Прво во Осиек, а потоа и во Динамо со кој во 2003 година го освои хрватскиот шампионат. Потоа ги водеше Мура и Вартекс, а во јуни 2005 година стана тренер на Хајдук.
Започна во Сплит со освојување на Суперкупот против Риека. Сепак, следуваше европски дебакл против Дебрецен (0-3 порази во Унгарија и 0-5 во Пољуд), а по лошото отворање во ХНЛ, Чиро го напушти Пољуд во септември.
На крајот на 2005 година, Блажевиќ го презеде швајцарскиот Нојшател Ксамакс, но не успеа да го спаси од испаѓање. По враќањето во Хрватска го презеде Загреб, а во јуни 2008 година стана селектор на репрезентацијата на Босна и Херцеговина. Сепак, Ќиро и неговите „Змејови“ не успеаја да се квалификуваат за СП во Јужна Африка. Заглавија во баражот против Португалија, а Блажевиќ потоа поднесе оставка.
Следна станица беше кинескиот Шангај Шенхуа со кој беше трет во првенството, а во декември 2010 година стана селектор на кинеската репрезентација до 23 години. Откако репрезентацијата не успеа да се квалификува за Олимписките игри во Лондон во 2012 година, тој поднесе оставка.
Кратко време раководеше со иранскиот прволигаш Мес Керман и повторно со Загреб. На почетокот на 2014 година, Ќиро потпиша договор со Слобода, правејќи уште еден подвиг, враќајќи го клубот од Тузла во првата лига. Од вкупно 15 натпревари, Слобода победи на 13.
Неговата последна работа беше во Задар, каде што пристигна во септември 2014 година, но го напушти Станове на почетокот на 2015 година.
Крадењето авторски текстови е казниво со закон. Преземањето на авторски содржини (текстови и фотографии), како и нивно линкување НЕ е дозволено без согласност од Редакцијата на ЕКИПА
